Pendelen, of: het belang van erkenning door beide ouders

by

Pendelen, of: het belang van erkenning door beide ouders

by M. Vermeulen

by M. Vermeulen

Het was op een zonnige, vroege zaterdagmorgen, dat ik samen met mijn elfjarige dochter op de fiets stapte om een judowedstrijd van haar bij te wonen. Bij de sportschool waren al veel ouders verzameld. De bekende, klamme gymzaallucht kwam ons tegemoet. We moesten nog even wachten en daarom zaten de ouders opgepropt naast elkaar op de banken aan de kant. En opeens was ik getuige van een heftige situatie naast mij.

Afstand

Een meisje, twee staarten en sproeten, van ongeveer negen jaar kwam aangehuppeld en ging naast haar vader zitten. Na een paar minuten verdween ze weer, richting een vrouw aan de andere kant van de zaal – haar moeder, bleek even later – om naast haar te gaan zitten. Weer enkele minuten later kwam ze terug. ‘Vraag maar of mama hier komt zitten’, zei haar vader. Hup, dochter weer weg, om even later met een sip gezicht terug te komen. ‘Nee, mama komt niet’. Toen het mooie meisje weer naar haar moeder liep, verzuchtte de vader tegen mij: ‘Tja, we zijn al zes jaar uit elkaar, maar m’n ex kan er niet overheen stappen. Ik heb fouten gemaakt, die heb ik ook toegegeven. Mijn leven  is er niet gemakkelijker op geworden, maar ik wil  het voor mijn dochter zo graag zo normaal mogelijk hebben. Waarom kan ze nu niet gewoon hier komen zitten? Ik doe haar toch niets aan! Ze doet het niet voor mij maar voor haar kind’.

Ongemerkt ging mijn blik  naar de moeder. Met een strak gezicht zat ze voor zich uit te kijken, elke blik in de richting van haar ‘ex’, de vader van haar dochter, vermijdend. En de  dochter maar pendelen van de één naar de ander. Zo eerlijk mogelijk. Zo luchtig mogelijk.

Verbinding

De wedstrijd begon. De ouders moesten zich herverdelen om op die manier zo dicht mogelijk bij de eigen kinderen te zitten. Ik schuif aan bij een stel, man en vrouw, innig verstrengeld en duidelijk verliefd. Er hoorde een meisje bij, een jaar of zeven. Ze deed haar uiterste best om de verschillende duels te winnen. En elke keer kwam ze naar de bank om een knuffel aan haar vader te geven en een high five van hem te krijgen. Richting de vrouw was er nauwelijks communicatie. Ze bleek haar moeder niet te zijn.

Een paar rondes verder riep de vader het meisje en zei: ‘Kijk eens, ik heb een appje van mama, ze is heel trots op je. Ik heb geappt hoe goed de wedstrijd gaat’. Het gezicht van het meisje sprak boekdelen. Ze straalde nog meer dan na een overwinning op de mat. Was het toeval dat ze daarna voor het eerst naar de vriendin van haar vader ging en een knuffel van haar wilde ontvangen?

Erkenning

Twee uur later gingen fietsten we weer naar huis. Mijn dochter nog vol van de wedstrijd en ik met een hoofd vol gedachten en indrukken.

Kinderen willen verbinden! Pas als ouders, of ze nu getrouwd of gescheiden zijn, zonder conflicten met elkaar kunnen omgaan, gedijen kinderen, en voelen ze zich ‘heel’ zoals een kind van gescheiden ouders het eens verwoordde.  Dat kun je niet regelen met een  ouderschapsplan, hoe belangrijk die ook is.  Dat kunnen ouders en  ex-partners alleen bereiken  als ze in staat zijn om met de ogen van  hun kind te kijken en hun verlangen naar verbinding te (h)erkennen.

Investeren in de samenwerkingsrelatie met je ex-partner is investeren in je kind!

Top